Donosimo razgovor sa Vojinom Ivezićem o njegovom novom albumu simbolično nazvanom “Drugi album” u kojem spaja elemente psihodelije, etno motiva i alternativnog rocka, stvarajući ono što bismo najbliže opisali kao psihoelični etno indie.
Prethodno je 2023. godine objavio svoj debi album „Veseli počeci”, koji je predstavljao njegov prvi ozbiljniji korak u autorskom stvaralaštvu. Taj album je nastao iz potrebe da uhvati trenutke euforije, nesigurnosti i traganja za identitetom. Zvuk je bio jednostavniji, topliji i više oslonjen na indie pop/rock strukture, ali je već tada u njemu postojala jasna težnja ka eksperimentu i potreba da se prevaziđe poznato.
Ivezić je indie muzičar koji se muzikom bavi već duži niz godina, a svoj razvoj bilježi kroz različite faze, od učenja prvih instrumenata i treniranja folklora, preko članstva u horu Obilić, do bavljenja muzičkom produkcijom tokom studija na Računarskom fakultetu i kasnije na master programu Snimanje i dizajn zvuka na Fakultetu dramskih umetnosti.
O svom pristupu stvaranju autor kaže da je intuitivan i istraživački, te dodaje: “Često polazi od ideje, bilo da je ona tekstualna, melodijska ili teksturalna, i zatim je puštam da kroz proces razrade sama pronađe formu. U radu mi je važno da pjesme imaju iskrenu emociju, čak i kada su obavijene eksperimentom. Ta kombinacija spontanosti i introspekcije najviše dolazi do izražaja na mom novom izdanju, simbolično nazvanom „Drugi album”.”
„Drugi album” donosi potpuno drugačiju energiju i perspektivu. U njemu je Ivezić spojio elemente psihodelije, etno motiva i alternativnog rocka, stvarajući ono što bismo najbliže opisali kao psihoelični etno indie. Reč je o eksperimentalnom albumu po svojoj prirodi, autor se igrao sa produkcijskim i aranžmanskim rešenjima, kao i sa samim strukturama pesama. Nastojao je da ne budem vođen konvencionalnim pop/rock obrascima, već da osluškuje šta muzika sama traži.
Ivezić o ovome još kaže: “Često sam sebi dopuštao i da slučajno izaberem pravac i da, ako osetim intuitivnu potvrdu, razvijem taj “štrčeći” momenat do tačke u kojoj deluje kao jedino moguće rešenje. U procesu sam koristio i svoje samostalno znanje iz teorije muzike, igrajući se promenama ključeva, ritmova i metra, kako unutar pojedinačnih pesama, tako i među njima”. U tom smislu izdvaja pjesme „Sve znaš” i „Ne znaš ti ništa”, koncipirane tako da funkcionišu u međusobnoj negativnoj harmoniji, odnosno kao ogledala jedno drugome.
Što se tiče samih tema pjesama, one najbolje funkcionišu kada se o njima govori u sklopu albuma. One jako dosljedno pojašnjavaju stepene usamljenosti i odstranjenosti u raznim vidovima. Ovaj album je ustvari i po svom zvuku plod duboke usamljenosti, jer je autor sam pisao tekstove, komponovao, aranžirao, snimao, producirao, miksao i masterizovao muziku, tako da je neizbježno bilo da u osnovi, svakoj pjesmi ta odstranjenost bude polazišna tačka.
Za kraj, Ivezić dodaje kako mu je trenutno važno da “muzika pronađe put do ljudi koji je mogu osjetiti bez obazirana na žanr”, te kako u narednom periodu planira nastaviti sa eksperimentisanjem kroz live sessione, saradnje i istraživanja novih formi koje povezuju zvuk i sliku.
