Legendarni kompozitor, pijanista i aranžer sa osebujnom karijerom, rođeni Nišlija Kornelije Bato Kovač danas je preminuo u 81. godini. Imao je impozantnu muzičku karijeru kao kompozitor najvećih hitova pop muzike. Osnivač je grupe Korni u Beogradu, a upamćen je kao član legendarnih Indexa,
Diplomirao je na Muzičkoj akademiji u Sarajevu. Nakon uspjeha sa grupom „Četiri mladića pod Trebevićem“, Kornelije postaje član legendarnih Indeksa. Sa Davorinom Popovićem i ostatkom grupe dostigao je zvjezdane visine u tadašnjoj Jugoslaviji, ali i van nje. Formira grupu Korni u Beogradu, u kojoj su pjevali velikani kao što su Zdravko Čolić, Dado Topić i Zlatko Pejaković. Nakon uspjeha na Evroviziji i osvojenog desetog mjesta na takmičenju koje je osvojila legendarna “Abba”, “Korni grupa” se raspala. Kovač nastavlja svoj kompozitorski rad i postiže najveće muzičke uspjehe komponujući legendarne hitove za Zdravka Čolića (“Pevam danju, pevam noću”, “Zvao sam je Emili”, “Jedne zime sa Kristinom”, “April u Beogradu”…).
Raspadom grupe Korni, stekao je slavu kao kompozitor najvećih hitova pop muzike.
Stigavši na vrh Jugoslovenske muzičke scene, ponestalo mu je motiva, pa je odlučio da se okuša na evropskoj muzičkoj sceni. U Londonu, gdje se seli, sarađuje sa velikim imenima svjetske pop muzike, uključujući Hansa Zimera, kompozitora koji je osvojio Oskara za muziku u filmu “Kralj lavova”. Kasnije, na preporuku prijatelja, porodica Kovač odlazi u Španiju, gdje Bata stiže do 30 odsviranih i aranžiranih albuma za poznate španske muzičare. A kada je uspio da stvori sve preduslove za uspjeh, napravio je kompromis sa životom, odnosno sa porodicom, i vratio se u Beograd. Način na koji opisuje te dane jasno pokazuje da žali zbog propuštene prilike, tada je izjavio:
„Kada te život pritiska, moraš praviti kompromise. Ljudi imaju pogrešan dojam da javne ličnosti teku medom i mlekom. Najveći životni kompromis koji sam napravio bio je povratak iz inostranstva. Moja porodica je imala osećaj da moji uspesi nisu ono što smo svi očekivali. Znao sam da nijedna strana zemlja ne daje veliki uspeh nakon tri ili pet godina. Svi ti ljudi tamo, Englezi ili Španci, svejedno, svi su odrasli u svojoj zemlji, gde imaju prijatelje od vrtića do fakulteta, pomažu jedni drugima, viđaju se, preporučuju jedni druge. A ja sam došao sa strane bez ikoga i dalje sa nervozom i sumnjom u uspeh, zatečen između uspeha i povratka. Tvrdim, da smo ostali u Londonu, moje kćerke bi bile velika imena u nekim svetskim ili barem evropskim razmerima. Ali šta je, tu je, izgleda da svako ima zacrtan određeni put i čovek ne može mnogo da utiče na to.“
2014.godine snimljena je obrada čuvene kompozicije “Četiri mladića idu s Trebevića”, koja je bila veliki hit 1963.godine. Pjesma se bavi “mladićima” u svima nama, mnogo godina kasnije, kad po godinama više nisu mladi, ali u srcu zauvijek ostaju mladi. Na ovoj kompoziciji Kornelije Kovač sarađivao je sa Boštjanom Korošcem, pjevačem iz Slovenije, koji je sjajno zaokružio cijelu priču. Kornelije Kovač je tom prilikom ispričao kako mu je veliki pjesnik Duško Trifunović davno, prilikom neke promocije, poklonio tu pjesmu i kako je dugo čekao da se pojave pravi ljudi, da se projekt realizira.
Osvojio je Zlatnu arenu za muziku u filmovima Bez (1972) i Snovi, život i smrt Filipa Filipovića (1983). Pobijedio je na prvom rock festivalu 1971. u Zagrebu, a Egipćani su mu dodelili nagradu za muziku iz domaće komedije “Lude godine” iz 1981. godine. Počasni je građanin Subotice od 2005. godine. Napisao je i roman Crne rupe. Za sebe je govorio da je radoholičar. Uredno obrijan, uvijek sa brkovima i naočalama, staložen i miran.
Volio je da ga se predstavi kao običnog Beograđanina, u stvari, on je insistirao na tome, kazavši za svoj život: “Uvek ustajem u sedam, osim kada su strašne zime i veliki minus. Ujutro radim vežbe za vrat i kičmu. Nemam poroka, osim cigareta. Ne pijem alkohol, ali ponekad popijem poneki “gorki list”. Što se mojih hobija tiče, skupljam knjige i kupujem barem desetak mesečno, pa ih nemam gde više držati. Kao klinac skupljao sam poštanske marke i to nastavio da radim dok sam živeo u Španiji. Moj omiljeni stih je “Jedne jednostavne vojvođanske zime, na salašu mog druga, mala družina se skupila iz grada…”. Nikada me nećete videti u Americi, jer me taj dio sveta ne privlači i ne zanima. Ja sam vernik i idem u crkvu na velike praznike, kada palim sveće.”
